Dag 21 – Grand Canyon

Waar ik gisteren de blog mee begon, was dat dagen leuk, heel leuk of enorm kunnen tegenvallen. Maar ik was nog een categorie vergeten, onvergetelijke en waanzinnige dag.

Vanmorgen ontzettend vroeg de wekker, namelijk om 4.15 u. Met een goed ochtendhumeur hebben we de auto gestart en reden we richting de Starbucks die om 5.30u open ging. Mooi tijdstip als je de zonsopgang wilt bekijken.

Ohja, mocht je het je afvragen. Er brand uiteraard wederom een storingslampje van de bandenspanning. Een achterband is iets zachter, maar wij rijden mooi door. Hij loopt immers niet leeg. Top bedrijf dat Alamo……

Maargoed, aangekomen bij de Mather viewpoint hebben we de camera neergezet en gekeken hoe de zon deze dag zou komen inwijden.

Ik kan niet in woorden omschrijven hoe prachtig deze combinatie is van een de 7 wereldnatuurwonderen met een zonsopgang. De immense vallei veranderd van een grijze naar een kleuren festijn. De aankoop van de vakantie is het statief, van 20 dollar bij de Walmart. Hierdoor konden we zonder enige moeite foto’s van onszelf en de omgeving maken.

Hieronder een kleine greep uit de honderden foto’s die er gemaakt zijn:

Hierna zijn we even naar het hotel gegaan om een van de camera batterijen op oplader te leggen, waarna we het hoogtepunt van deze vakantie gingen meemaken.

Aangekomen op Grand Canyon airport, kregen we een safety briefing en een enorm sexy geel heuptasje met daarin je zwemvest. Mocht de helikopter PRECIES in de Colorado rivier neerstorten.

En daar gingen we! Al 2 blije hertjes liepen we het grondpersoneel achteraan naar de helikopter. Daar stond de Bel 206 klaar om ons een ervaring te laten beleven die we nooit meer gaan vergeten. Om je heen stijgen en landen continue heli’s, dus ik was helemaal in m’n nopjes.

Ruim is het niet in z’n ding, maar als je eenmaal zit is het opzicht prima.

En daar ging ie dan, langzaam voel je dat je de lucht in gaat en zweeft over de grond. Naar de startstrook voor heli’s en zoefff het luchtruim in. Leuk wel dat je een koptelefoon op hebt en daarop muziek wordt gespeeld. Bij het opstijgen hoorde je dan ook Danger Zone van Kenny Loggins. We voelde ons net Maverick van TopGun.

Het eerste stuk is natuur, maar uit het niest een vallei die onophoudelijk groot is. De zon stond er vol op en met kippenvel vlogen we onze eerste meters de canyon IN.

Jawel, de helikopter vliegt onder de rand van de canyon, dus je vliegt er echt doorheen. Je voelt je zo klein in je kleine helikopter, maar we genieten groots.

Hieronder zie je een aantal foto’s geschoten vanuit de helikopter:

Terwijl je uit het raampje kijkt realiseer je je wel hoeveel geluk je hebt in het leven. Ik mag met mijn prachtige vrouw waar ik onnoemelijk veel van hou, 4 weken lang dit soort activiteiten doen en genieten van al het moois dat we tegenkomen. Onvoorstelbaar en ook heel dankbaar!

Genoeg smoetzige teksten, want op dit moment van de dag was onze accu op. We zijn naar het hotel gegaan om even een goede powernap te gaan doen.

Na deze powernap zijn we weer naar het natuurgebied gegaan en hebben we wat souvenirs ingeslagen. Hierna hebben we de shuttelbus gepakt naar Yaki point. Hier hebben we een klein zijpaadje genomen en zaten op een rots aan de rand van de canyon. Helemaal alleen aan het genieten van de rust en de ondergaande zon.

TOTDAT er een man, rechtstreeks uit een GGZ instelling, aangerend kwam. Deze man heeft de oren van ons hoofd geluld en ging ons vertellen hoe een zonsondergang werkte. Hij stopte niet met praten en Frances heeft het zo lang volgehouden om antwoord te geven. Ik gaf het snel op en schoot in de lach.

Naja het romantische moment was weg, dusja even gekeken hoe de zon onder ging en dan weg van deze mafkees. We hebben een filmpje van de zonsondergang, MET GELUID. Komt op een later tijdstip wel nog online, dan kan je meegenieten van de onophoudelijke onzin die uit deze man z’n mond kwam.

Met een euforisch en voldaan gevoel liggen we nu in bed. Wel heel moe, want potverdorie wat was dit een dag vol indrukken.

Ohja, nog even als laatst. De moeder van Frances, trouwe lezer van deze blog (Chantal), was in 1992 ook in de Grand Canyon. Wij hebben ons best gedaan om haar foto uit 1992 te herproduceren. Ik denk toch aardig gelukt.

Morgen gaan we naar Sedona, en we hebben zojuist besloten een quad te gaan huren om door de zandvlaktes van Sedona te scheuren. Nu al zin in!