Dag 17 – Bryce Canyon

Wederom een dag vol belevingen!

Vanmorgen opgestaan als een cowboy, want vandaag zouden we gaan paardrijden in de omgeving van de Bryce Canyon. Frances stond te popelen, terwijl ik het nog een vorm van spannend vond.

Eenmaal aangekomen kregen we allemaal een naam van een paard. Frances kreeg Buttermilk en ik Casey. Nog niet wetend welke paarden daar bij horen, dus dit liet het gokken welke van ons zou worden de vrije loop. Frances had zich blind gestaard op de mooie gevlekte en grote paard. De naam Buttermilk zou dan ook wel goed bij dit paard passen. Maar helaas, Frances mocht op een grote pony. Naja je doet het voor de ervaring toch.

Mijn grijs werd alsmaar groter en groter toen ze Casey voor me gingen halen. Je raad het niet, maar het mooie gevlekte paard was voor deze droomprins ;). Ik heb uiteraard wel even gelachen.

Het zadel was hard, en heb tot op dit moment pijn aan m’n reet. Maar het uitzicht, aan de rand van de Bryce Canyon, op een plek waar je nooit met een auto zou kunnen komen, vergaf alles.

Een leuke ervaring en we hebben enorm hard gelachen. We hebben zelfs enkele meters gedraafd, toch wel een beetje trots.

Eenmaal terug, met een stalen reet waar je u tegen zegt, zijn we naar wat uitkijk punten gegaan van de Bryce Canyon. Een bijzonder uitzicht en het is genieten van elk moment dat je hier bent. Het is allemaal zo surrealistisch!

Dit neemt ook enige vermoeidheid met zich mee. We zijn van de afgelopen 2,5 week echt wel vermoeid van alle indrukken en vele kilometers die we gelopen/gehiked hebben. Het is namelijk zo veel in zn korte tijd en het voelt alsof de tijd voorbij vliegt.

In de middag zijn de dan ook even terug gegaan naar het huisje en hebben geslapen. 2 uur maarliefst, dus we hadden het hard nodig.

In de avond zijn we wederom naar de Bryce canyon gegaan voor de zonsondergang. Erg mooi om te zien hoe het licht een andere sfeer geeft aan dit gebied.

In de avond hebben we helaas wat minder leuks meegemaakt. Onderweg naar het restaurant op een weg in het pikkedonker, schiet er voor de auto 2 herten over de weg. Helaas 1 van de 2 niet kunnen ontwijken, en ik moest van Frances volhouden dat we ze later nog in de wei zagen staan. Ik vrees alleen het ergste voor het hertje. Zielig, maar iets wat hier volgens mij met grote regelmaat gebeurd.

Desondanks hebben we echt fantastisch gegeten vanavond. Goed eten zoeken hier in Amerika is echt een opgave. Je word doodgegooid met fastfood en smerig en klam eten.

Nu lekker naar bed, want morgen gaan we naar Page.