Dag 13 – Montpellier -> Dijon

Vandaag was de dag aangebroken dat de grote reis naar huis van start zou
gaan. Vanzelfsprekend was dit een vervelend moment, omdat nu de zon, zee en
strand momentjes wel voorbij zijn.

In de morgen zijn we vertrokken richting Dijon. Al snel kreeg ik een appje
van mij vader met de mededeling dat het vandaag zwarte zaterdag was. Fijn
vooruitzicht als het een van de drukste dagen van het jaar is.

Al snel voor Lyon stonden we in de file. Gelukkig waren de files kort en
langzaam rijdend, want in een auto zonder airco word het al snel heet. In deze
2 weken is een ding belangrijk geworden, bij hitte voorkomen dat je stil komt
te staan.

Na Lyon konden we goed doorrijden. Tijd om onze zelfgemaakte broodjes op te
gaan eten. Omdat ik een hard stukje brood had en dit niet wilde eten, gaf ik
dit aan
Frances. Frances gooit het zonder na te denken uit het raam. Helaas realiseerde
ze zich niet dat wij op de middelste baan reden.

Nietsvermoedend reden we verder totdat er een flink seinende en druk
bewegende bestuurder achter ons wilde iets ons blijkbaar kenbaar wilde maken.
Wij
dachten dat hij boos was dat hij wat brood op z’n auto kreeg. Wij hadden
natuurlijk geen zin in een verkeersruzie dus negeerde hem. Na kilometers lang
seinend achter mij vonden wij wel dat hij een prijs van de beste volhouder
verdiende.

De auto kwam naast mij rijden en wat schetst mijn verbazing, die man wees
naar zijn voorruit waarna ik een flinke scheur in zijn voorruit zag. Ik zag
mijn geliefde schadevrije jaren in rook opgaan.

Zoekend naar een “aire” (parkeerplaats) bleef de auto achter ons
rijden. Na dik 20 minuten rijden waren we eindelijk aangekomen bij een
parkeerplaats. De stemming in de auto was op z’n zachts gezegd ‘om te snijden’.

Ik parkeerde mijn auto tussen een hoop andere mensen om escalatie te
voorkomen. Er stapt een beer van een vent uit waar ik een hand naar uitsteek.
Hij groet mij vriendelijk en verteld mij in het Frans wat er is gebeurd. Wij
zeggen meermaals sorry en dat het dom was. We zagen nu vanaf dichtbij een
flinke scheur in de voorruit.

Tot onze verbazing stapt onze grote vriendelijke beer van een vent weer in
zijn auto en zegt in het Frans dat het wel goed zo is. We zien voor ons zo de
auto wegrijden. Frances en ik keken elkaar aan alsof we water zagen branden.

Nog vol ongeloof zijn we in de auto gestapt en verder gereden. Onze
vriendelijke beer hebben we nooit meer gezien.

In het hotel aangekomen hebben we een dutje gedaan waarna we richting de spa
zijn gegaan. Hier zijn we maar even geweest omdat ze alleen een sauna en een
Turks stoombad hadden. Na al die hitte van de afgelopen tijd waren we de warmte
wel een beetje zat.

Nu gaan we lekker nog Skibbo spelen en vroeg slapen. Morgen een rit van 7
uur naar huis!

Er zijn vandaag geen foto’s gemaakt, helaas!